Jernih

Saya baharu tahu, saya menyintai kejernihan. Ia adalah satu keadaan paling sempurna. Jika saya jadikan jernih satu perlambangan, saya akan melambangkan ia sebagai pejuang syahid.

A martyr. Seorang yang hidup untuk berkorban.

Saya kenal satu dua orang yang mempunyai hati yang jernih. Jika saya berada dekat dengan mereka, dengan mudah saja saya jatuh hati. Malah, mencintai mereka sepenuh hati hingga sanggup mati, demi.


Kenapa?

Orang yang mempunyai hati jernih, ialah orang yang hatinya penuh cinta. Dia mencintai segalanya kecuali diri sendiri. Kerana itu dia tidak pernah kisah untuk berkorban dan terkorban.

Dalam dunia ini, orang seperti itu tidak ramai. Kerana itu, jika awak pernah berjumpa awak sebenarnya telah mendapat kegembiraan separuh dunia.

Saya menyaksi, dunia fana telah menukar banyak wajah orang. Yang paling penting bagi mereka ialah diri sendiri, tembolok, lingkungan, nafsu nafsi sehingga tidak kisah menindas, memijak bahu dan kepala, malah membunuh. Mereka tidak kisah tangan mereka belumuran darah dan keringat orang, air mata tumpah kerana dianiayai, dicabuli dan diperbodohkan.

Kerana itu, bila saya berpapasan dengan mereka yang jernih ini sebelah kaki saya sudah berada dalam syurga. Mereka telah memperlihatkan saya keindahan dan membawa saya terbang ke daerah keabadian. Dan saya telah belajar erti kegembiraan dan bahagia yang hakiki.

Berjumpa mereka sahaja ada satu keberuntungan yang hebat. Apatah lagi berpeluang mengenali dan bersahabat.

Saya berdoa, agar Allah mengembirakan mereka setiap hari meski mereka dikhianati setiap masa dan waktu.

Saya berdoa agar setiap air mata mereka yang tertumpah, ditukar menjadi perisai mempertahankan di hari muka kelak.

Saya berdoa agar saya sentiasa berdoa untuk kegembiraan mereka. InsyaAllah.

Saya, mahu jadi seperti mereka. Yang jernih. Yang tiada cacat cela. Yang sempurna.

Seperti seorang syahid. Mahukah awak doakan untuk saya?